Polecenie odczytywania zakonu co siedem lat
Mojżesz nakazał im też:
— Po upływie każdego siódmego roku, w wyznaczonej porze roku darowania długów, w Święto Namiotów, gdy cały Izrael przybędzie, aby się stawić przed Panem, twoim Bogiem, na miejscu, które wybierze, odczytasz to prawo do uszu całego Izraela. Zgromadzisz lud: mężczyzn, kobiety, dzieci i obcych, którzy są w obrębie twoich bram, aby słuchali i uczyli się, aby się bali Pana, swojego Boga, i pilnowali wypełnienia wszystkich słów tego prawa. Ich synowie, którzy jeszcze nie znają, niech też słuchają i uczą się bać Pana, waszego Boga, po wszystkie dni waszego życia na ziemi, do której przeprawiacie się przez Jordan, aby ją posiąść.
Ostatnie polecenie Pana dla Mojżesza
Potem Pan powiedział do Mojżesza:
— Oto zbliżają się dni twojej śmierci. Przywołaj Jozuego i stawcie się w Namiocie Zgromadzenia, a ja mu wydam polecenie.
Poszedł więc Mojżesz i Jozue i stawili się w Namiocie Zgromadzenia. I Pan ukazał się w namiocie w słupie obłoku. A słup obłoku stanął nad wejściem do namiotu. I Pan powiedział do Mojżesza:
— Oto zaśniesz ze swoimi ojcami, a ten lud powstanie i będzie uprawiał nierząd, idąc za bogami cudzoziemców tej ziemi, do której wchodzi, by wśród nich zamieszkać, i opuści mnie, i złamie moje przymierze, które z nim zawarłem. W tym dniu zapłonie mój gniew przeciwko nim, opuszczę ich i skryję swe oblicze przed nimi, a oni będą pożarci i spotka ich wiele nieszczęść i utrapień i powiedzą w tym dniu: „Czy nie dlatego, że naszego Boga nie ma pośród nas, spotkały nas te nieszczęścia?” Lecz ja zupełnie zakryję swe oblicze w tym dniu z powodu całego zła, które czynili, zwracając się ku innym bogom. Teraz więc zapiszcie sobie tę pieśń i naucz jej synów Izraela. Włóż ją w ich usta, aby ta pieśń była dla mnie świadectwem przeciwko synom Izraela. Gdy bowiem wprowadzę ich do ziemi, którą poprzysiągłem ich ojcom, do ziemi mlekiem i miodem płynącej, i będą jeść do syta, i utyją, wtedy zwrócą się ku innym bogom i będą im służyć, a mnie rozdrażnią i złamią moje przymierze, i kiedy spotka ich wiele nieszczęść i utrapień, ta pieśń będzie świadkiem przeciwko nim, gdyż nie zostanie zapomniana w ustach ich potomstwa. Znam bowiem ich zamysł i to, co jeszcze dziś będą czynić, zanim wprowadzę ich do ziemi, którą im poprzysiągłem.
I Mojżesz napisał tę pieśń tego dnia, i nauczył jej synów Izraela. Potem nakazał Jozuemu, synowi Nuna:
— Wzmocnij się i bądź mężny, bo ty wprowadzisz synów Izraela do ziemi, którą im poprzysiągłem, a ja będę z tobą.
I kiedy Mojżesz skończył zapisywać słowa tego prawa w księdze, nakazał Mojżesz Lewitom, którzy nosili arkę przymierza Pana:
— Weźcie księgę tego Prawa i połóżcie ją obok arki przymierza Pana, waszego Boga, aby tam była świadkiem przeciwko tobie. Znam bowiem twój upór i twój twardy kark. Oto dziś, dopóki jeszcze żyję z wami, buntujecie się przeciwko Panu, a cóż dopiero po mojej śmierci? Zgromadźcie u mnie wszystkich starszych waszych pokoleń i waszych dowódców, żebym mówił do ich uszu te słowa i wezwał na świadków przeciwko nim niebo i ziemię. Wiem bowiem, że po mojej śmierci zepsujecie się całkowicie i zboczycie z drogi, którą wam nakazałem. I spotka was nieszczęście w ostateczne dni, gdyż będziecie czynić to, co złe w oczach Pana, drażniąc go dziełem swoich rąk.
I Mojżesz przemówił do uszu całego zgromadzenia Izraela słowami tej pieśni aż do końca.