Gdy król Dawid zestarzał się i posunął w latach, to choć okrywano go szatami, nie mógł się rozgrzać. Jego słudzy powiedzieli mu więc:
— Niech poszukają dla naszego pana, króla, młodej dziewicy, która stawałaby przed królem i pielęgnowała go. Niech kładzie się na twoim łonie, żeby nasz pan, król, mógł się rozgrzać.
Szukali więc pięknej dziewczyny po wszystkich obszarach Izraela i znaleźli Abiszag Szunamitkę, i przyprowadzili ją do króla. Dziewczyna ta była bardzo piękna, pielęgnowała króla i służyła mu, ale król z nią nie obcował.
Knowania Adoniasza w sprawie następstwa po Dawidzie
Lecz Adoniasz, syn Chaggity, wywyższał się, mówiąc:
— Ja zostanę królem.
Zaopatrzył się w rydwany i jeźdźców oraz pięćdziesięciu mężczyzn, którzy biegali przed nim. Jego ojciec nigdy go nie upominał, mówiąc:
— Czemu to uczyniłeś?
Był on też bardzo przystojny, jego matka urodziła go po Absalomie. Porozumiał się z Joabem, synem Serui, i z kapłanem Abiatarem, a oni przystali z Adoniaszem i pomogli mu. Lecz kapłan Sadok, Benajasz, syn Jehojady, prorok Natan, Szimei, Rei oraz dzielni wojownicy Dawida nie sprzyjali Adoniaszowi. Potem Adoniasz zabił owce, woły i tuczne bydło przy kamieniu Zochelet, blisko źródła Rogel, i zaprosił wszystkich swych braci, synów króla, oraz wszystkich mężczyzn Judy, sługi króla. Lecz nie zaprosił proroka Natana, Benajasza i dzielnych wojowników oraz swego brata Salomona.
Natan zapewnia tron Salomonowi
Wtedy Natan zapytał Batszebę, matkę Salomona:
— Czy nie słyszałaś, że Adoniasz, syn Chaggity, króluje, a nasz pan, Dawid, o tym nie wie? Chodź więc teraz, proszę, dam ci radę, abyś ocaliła swoje życie i życie swego syna, Salomona. Idź i wejdź do króla Dawida, i powiedz mu: „Czyż ty, mój panie, królu, nie przysiągłeś swojej służącej: Twój syn Salomon będzie królował po mnie i on zasiądzie na moim tronie? Dlaczego więc króluje Adoniasz?” A oto gdy ty będziesz tam jeszcze rozmawiała z królem, ja wejdę za tobą i potwierdzę twoje słowa.
Batszeba weszła więc do króla do komnaty. Król już się bardzo zestarzał, a Abiszag Szunamitka usługiwała królowi. Wtedy Batszeba uklękła i oddała pokłon królowi, a król zapytał:
— Czego chcesz?
A ona mu odpowiedziała:
— Mój panie, ty przysiągłeś swojej służącej na Pana, swego Boga: „Twój syn, Salomon, będzie królował po mnie i on zasiądzie na moim tronie.” A oto teraz Adoniasz króluje, a ty, mój panie, królu, o tym nie wiesz. Zabił bowiem woły, tuczne bydło i bardzo dużo owiec i zaprosił wszystkich synów króla, kapłana Abiatara oraz dowódcę wojska, Joaba, ale twego sługi Salomona nie zaprosił. Lecz ty, mój panie, królu, wiesz, że oczy całego Izraela są zwrócone na ciebie, abyś im oznajmił, kto zasiądzie na tronie mego pana, króla, po nim. W przeciwnym razie, gdy mój pan, król, zaśnie ze swymi ojcami, ja i mój syn Salomon będziemy uważani za przestępców.
A gdy jeszcze rozmawiała z królem, przyszedł prorok Natan. I oznajmiono królowi:
— Oto prorok Natan.
I gdy wszedł przed oblicze króla, pokłonił się królowi twarzą do ziemi. Potem Natan powiedział:
— Mój panie, królu, czy ty powiedziałeś: „Adoniasz będzie królował po mnie i on zasiądzie na moim tronie”? Dziś bowiem zstąpił i zabił woły, tuczne bydło oraz bardzo dużo owiec, i zaprosił wszystkich synów króla, dowódców wojsk oraz kapłana Abiatara, a oto oni jedzą z nim i piją, i mówią: „Niech żyje król Adoniasz!” Lecz mnie, twego sługi, i kapłana Sadoka, i Benajasza, syna Jehojady, oraz twego sługi Salomona nie zaprosił. Czy wyszło to od mego pana, króla, a nie oznajmiłeś swemu słudze, kto zasiądzie po nim na tronie mego pana, króla?
Król Dawid odpowiedział:
— Zawołajcie mi Batszebę.
Ta weszła przed oblicze króla i stanęła przed nim. Wtedy król przysiągł:
— Jak żyje Pan, który wybawił moją duszę z wszelkiego ucisku. Jak przysiągłem ci na Pana, Boga Izraela: „Twój syn Salomon będzie królować po mnie i on zasiądzie na moim tronie zamiast mnie”, tak dziś uczynię.
Batszeba schyliła się twarzą ku ziemi i pokłonił się królowi, i powiedziała:
— Niech żyje mój pan, król Dawid, na wieki!
Dawid zarządza namaszczenie Salomona na króla
Potem król Dawid rozkazał:
— Zawołajcie mi kapłana Sadoka, proroka Natana i Benajasza, syna Jehojady.
I tamci weszli przed oblicze króla. A król powiedział im:
— Weźcie ze sobą sługi waszego pana, wsadźcie mego syna Salomona na moją mulicę i sprowadźcie go do Gichonu. A tam niech kapłan Sadok i prorok Natan namaszczą go na króla nad Izraelem. Następnie zadmijcie w trąbę i powiedzcie: „Niech żyje król Salomon!” Potem pójdziecie za nim, a on przyjdzie i zasiądzie na moim tronie, i będzie królował na moje miejsce. Jego bowiem ustanowiłem wodzem nad Izraelem i nad Judą.
Benajasz, syn Jehojady, odpowiedział królowi:
— Amen. Niech to stwierdzi Pan, Bóg mego pana, króla. Jak Pan był z moim panem, królem, tak niech będzie z Salomonem i niech wywyższy jego tron nad tron mego pana, króla Dawida.
Poszli więc kapłan Sadok, prorok Natan i Benajasz, syn Jehojady, oraz Keretyci i Peletyci i wsadzili Salomona na mulicę króla Dawida, i zaprowadzili go do Gichonu. Wtedy kapłan Sadok wziął róg olejku z namiotu i namaścił Salomona. Potem zadęto w trąbę, a cały lud powiedział:
— Niech żyje król Salomon!
I cały lud szedł za nim. Lud także grał na fletach i tak bardzo się radował, że ziemia drżała od jego głosu. I usłyszeli to Adoniasz oraz wszyscy zaproszeni, którzy z nim byli, a właśnie skończyli ucztę. A gdy Joab usłyszał głos trąby, zapytał:
— Cóż to za krzyk poruszonego miasta?
A gdy on jeszcze mówił, przyszedł Jonatan, syn kapłana Abiatara. Adoniasz powiedział mu:
— Wejdź, jesteś bowiem dzielnym człowiekiem i przynosisz dobrą nowinę.
Wtedy Jonatan odpowiedział Adoniaszowi:
— Nasz pan, król Dawid, ustanowił królem Salomona. Król bowiem posłał z nim kapłana Sadoka i proroka Natana oraz Benajasza, syna Jehojady, do tego Keretytów i Peletytów, którzy wsadzili go na mulicę króla. Następnie kapłan Sadok i prorok Natan namaścili go na króla w Gichonie. I wyruszyli stamtąd, tak się radując, że miasto zadrżało. Stąd ten krzyk, który usłyszeliście. A Salomon zasiadł już na tronie królestwa. Ponadto przyszli słudzy króla, aby błogosławić naszemu panu, królowi Dawidowi, mówiąc: „Niech Bóg sławniejszym uczyni imię Salomona niż twoje imię i niech wywyższy jego tron ponad twój tron.” A król skłonił się na swym łożu. Również sam król powiedział: „Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, który dał dziś zasiadającego na moim tronie, a moje oczy to widzą.”
Wtedy zlękli się wszyscy zaproszeni, którzy byli z Adoniaszem, i wstali, i poszli każdy swoją drogą. Adoniasz także, bojąc się Salomona, wstał, poszedł i uchwycił się rogów ołtarza.