Zemsta na Midianitach
I Pan powiedział do Mojżesza:
— Pomścij krzywdy synów Izraela na Midianitach. Potem zostaniesz przyłączony do swego ludu.
Mojżesz powiedział więc do ludu:
— Przygotujcie spośród siebie mężczyzn do bitwy, aby wyruszyli przeciw Midianitom i dokonali na nich zemsty Pana. Wyślecie na wojnę po tysiącu z każdego pokolenia, ze wszystkich pokoleń Izraela.
I wyznaczono z tysięcy Izraela po tysiącu z każdego pokolenia, dwanaście tysięcy gotowych do walki. I Mojżesz wysłał ich na wojnę po tysiącu z każdego pokolenia, posłał też z nimi Pinchasa, syna kapłana Eleazara, na wojnę, a w jego ręku były święte sprzęty i trąby sygnałowe. Wtedy walczyli z Midianitami, jak Pan rozkazał Mojżeszowi, i pozabijali wszystkich mężczyzn. Oprócz innych zabitych, zabili też królów Midianu: Ewiego, Rekema, Sura, Chura i Rebę – pięciu królów Midianu. Zabili też mieczem Balaama, syna Beora. Synowie Izraela wzięli do niewoli kobiety Midianu i ich dzieci, zabrali też całe ich bydło i trzody, i cały ich majątek. Spalili też ogniem wszystkie ich miasta, w których mieszkali, oraz wszystkie ich zamki. I zabrali cały łup oraz całą zdobycz zarówno z ludzi, jak i ze zwierząt. I przyprowadzili więźniów, zdobycz i łup do Mojżesza, do kapłana Eleazara i do zgromadzenia synów Izraela, do obozu na równinach Moabu, które są nad Jordanem, naprzeciw Jerycha. A Mojżesz, kapłan Eleazar i wszyscy naczelnicy zgromadzenia wyszli im naprzeciw poza obóz. I Mojżesz bardzo się rozgniewał na dowódców wojska, tysiączników i setników, którzy wrócili z walki. I mówił do nich Mojżesz:
— Czy zostawiliście przy życiu wszystkie kobiety? Oto one za radą Balaama spowodowały, że synowie Izraela dopuścili się przewinienia przeciwko Panu w związku z Peorem, a to sprowadziło plagę na zgromadzenie Pana. Zabijcie więc teraz wszystkich chłopców spośród dzieci, zabijcie też każdą kobietę, która obcowała z mężczyzną. Lecz wszystkie dziewczyny, które nie obcowały z mężczyzną, zostawcie przy życiu dla siebie.
Oczyszczenie zwycięzców przed podziałem zdobyczy
— A wy sami zostańcie przez siedem dni poza obozem. Każdy, kto zabił człowieka, i każdy, kto dotknął zabitego, niech się oczyści trzeciego i siódmego dnia, wy i wasi jeńcy. Oczyśćcie również każdą szatę, wszelkie przedmioty skórzane i wszystko, co wykonano z koziej sierści, a także wszelkie drewniane przedmioty.
Potem kapłan Eleazar powiedział do wojowników, którzy wyruszyli na wojnę:
— Taka jest ustawa prawa, którą Pan nadał Mojżeszowi: Tylko złoto, srebro, miedź, żelazo, cynę i ołów, wszystko, co może znieść ogień, przeprowadzicie przez ogień i będzie czyste, jednak najpierw będzie oczyszczone wodą oczyszczenia. Wszystko zaś, co nie może znieść ognia, oczyścicie wodą. Siódmego dnia wypierzecie też swoje szaty i będziecie czyści, a potem wejdziecie do obozu.
Podział zdobyczy
Następnie Pan powiedział do Mojżesza:
— Razem z kapłanem Eleazarem i głowami spośród ojców zgromadzenia policz całą zdobycz uprowadzoną w ludziach i zwierzętach. I podziel zdobycz na dwie części: pomiędzy tych, którzy wyruszyli na wojnę, i pomiędzy całe zgromadzenie. Od wojowników, którzy wyruszyli na wojnę, pobierz też daninę dla Pana, po jednym na pięćset, tak z ludzi, jak i wołów, osłów i owiec. Weź to z ich połowy i oddaj kapłanowi Eleazarowi na ofiarę wzniesienia dla Pana. A z połowy synów Izraela weź po jednym z pięćdziesięciu z ludzi, wołów, osłów, owiec, słowem ze wszystkich zwierząt, i oddaj to Lewitom, którzy pełnią straż przy przybytku Pana.
I Mojżesz, i kapłan Eleazar uczynili tak, jak Pan rozkazał Mojżeszowi. A zdobycz z pozostałego łupu, który zdobyli wojownicy, wynosiła sześćset siedemdziesiąt pięć tysięcy owiec, siedemdziesiąt dwa tysiące wołów, sześćdziesiąt jeden tysięcy osłów, i trzydzieści dwa tysiące kobiet, które nie obcowały z mężczyzną. Połowa przypadająca w udziale tym, którzy wyruszyli na wojnę, wynosiła trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec. Danina dla Pana z tych owiec wynosiła sześćset siedemdziesiąt pięć sztuk. Wołów było trzydzieści sześć tysięcy, a z tego danina dla Pana – siedemdziesiąt dwie. Osłów było trzydzieści tysięcy pięćset, a z tego danina dla Pana – sześćdziesiąt jeden. Ludzi było szesnaście tysięcy, a z tego danina dla Pana – trzydzieści dwie osoby. I Mojżesz oddał kapłanowi Eleazarowi daninę na ofiarę wzniesienia dla Pana, tak jak Pan rozkazał Mojżeszowi. A z połowy należącej do synów Izraela, którą Mojżesz oddzielił od tych, którzy wyruszyli na wojnę, (połowa należąca do zgromadzenia wynosiła trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec, trzydzieści sześć tysięcy wołów, trzydzieści tysięcy pięćset osłów, i szesnaście tysięcy osób). Z tej połowy należącej do synów Izraela Mojżesz wziął po jednym na pięćdziesiąt z ludzi i zwierząt, i dał to Lewitom pełniącym straż przy przybytku Pana, tak jak Pan rozkazał Mojżeszowi. Wtedy przyszli do Mojżesza dowódcy wojska, tysiącznicy i setnicy. I powiedzieli do niego:
— My, twoi słudzy, policzyliśmy wojowników, którzy byli pod naszym dowództwem, i nie brakuje z nas ani jednego. Dlatego przynieśliśmy na ofiarę dla Pana to, co każdy zdobył: złote przedmioty, łańcuszki, bransolety, pierścienie, kolczyki i naszyjniki, by dokonać przebłagania za nasze dusze przed Panem.
Mojżesz i kapłan Eleazar przyjęli więc od nich to złoto, wszystkie wykonane przedmioty. A całego złota tej ofiary, którą oddali Panu, od tysiączników i setników, było szesnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt syklów. Wojownicy bowiem zatrzymali łup, każdy dla siebie. Mojżesz i kapłan Eleazar przyjęli to złoto od tysiączników i setników i zanieśli do Namiotu Zgromadzenia jako pamiątkę synów Izraela przed Panem.
Rubenici, Gadyci i połowa Manassesytów zajmują Zajordanie
A synowie Rubena i synowie Gada mieli bardzo liczne stada. Gdy zobaczyli ziemię Jazer i ziemię Gilead, że jest to miejsce odpowiednie dla bydła, przyszli ci synowie Gada i synowie Rubena i powiedzieli do Mojżesza, kapłana Eleazara oraz do naczelników zgromadzenia:
— Atarot, Dibon, Jazer, Nimra, Cheszbon, Eleale, Sebam, Nebo i Beon, ziemia, którą Pan podbił przed zgromadzeniem Izraela, jest ziemią odpowiednią dla bydła, a twoi słudzy mają liczne bydło.
Mówili dalej:
— Jeśli znaleźliśmy łaskę w twoich oczach, niech ta ziemia będzie dana twoim sługom w posiadanie, a nie przeprowadzaj nas za Jordan.
Wtedy Mojżesz odpowiedział synom Gada i synom Rubena:
— Czy wasi bracia pójdą na wojnę, a wy tu będziecie siedzieć? Dlaczego zniechęcacie serca synów Izraela, aby nie przeprawili się do ziemi, którą dał im Pan? Tak właśnie postępowali wasi ojcowie, gdy ich posłałem z Kadesz-Barnea, aby wyszpiegowali tę ziemię. Kiedy dotarli aż do doliny Eszkol i zobaczyli ziemię, zniechęcili serca synów Izraela, aby nie weszli do ziemi, którą Pan im dał. Dlatego w tym dniu zapłonął gniew Pana i przysiągł: „Na pewno nikt z tych ludzi, którzy wyszli z Egiptu, od dwudziestego roku życia wzwyż, nie ujrzy tej ziemi, którą przysiągłem Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, ponieważ nie szli za mną w pełni.” Oprócz Kaleba, syna Jefunnego, Kenizyty, i Jozuego, syna Nuna, ponieważ oni w pełni szli za Panem. I zapłonął gniew Pana na Izraela, i sprawił, że tułali się po pustyni przez czterdzieści lat, aż wyginęło całe pokolenie, które czyniło źle w oczach Pana. A oto powstaliście w miejsce waszych ojców jako plemię grzesznych ludzi, aby jeszcze bardziej wzmóc zapalczywość gniewu Pana przeciw Izraelowi. Jeśli bowiem odwrócicie się od kroczenia za nim, wtedy on znowu pozostawi ich na tej pustyni, a w ten sposób zgubicie cały ten lud.
Wtedy zbliżyli się do niego i powiedzieli:
— Tu zbudujemy zagrody dla naszego bydła i miasta dla naszych dzieci. My zaś sami zbrojnie i ochoczo pójdziemy przed synami Izraela, aż zaprowadzimy ich na ich miejsce, a nasze dzieci będą mieszkały w miastach obwarowanych ze względu na mieszkańców tej ziemi. Nie wrócimy do swoich domów, dopóki każdy spośród synów Izraela nie otrzyma swojego dziedzictwa. Nie weźmiemy dziedzictwa razem z nimi po tamtej stronie Jordanu i dalej, ponieważ nasze dziedzictwo przypadło nam po tej stronie Jordanu, po stronie wschodniej.
Mojżesz powiedział im:
— Jeśli uczynicie to, co powiedzieliście, i uzbrojeni pójdziecie przed Panem na wojnę. I każdy z was zbrojnie przejdzie Jordan przed Panem, aż wypędzi swoich wrogów przed sobą. I ziemia zostanie podbita przed Panem, a potem wrócicie, to będziecie niewinni przed Panem i przed Izraelem, a ta ziemia będzie waszą posiadłością przed Panem. Lecz jeśli nie uczynicie tego, oto zgrzeszycie przeciw Panu, a wiedzcie, że wasz grzech was znajdzie. Budujcie więc miasta dla waszych dzieci i zagrody dla waszych owiec, uczyńcie to, co wyszło z waszych ust.
Wtedy synowie Gada i synowie Rubena powiedzieli do Mojżesza:
— Twoi słudzy uczynią tak, jak nasz pan rozkazuje. Nasze dzieci, nasze żony, nasze trzody i całe nasze bydło pozostaną tu, w miastach Gileadu. Twoi słudzy natomiast, wszyscy uzbrojeni na wojnę, pójdą przed Panem, jak mówi nasz pan.
I Mojżesz wydał rozkaz o nich kapłanowi Eleazarowi, Jozuemu, synowi Nuna, i naczelnikom spośród ojców pokoleń synów Izraela. Mojżesz powiedział im:
— Jeśli synowie Gada i synowie Rubena przejdą z wami za Jordan, wszyscy uzbrojeni do wojny przed Panem, a ziemia zostanie podbita przed wami, wtedy dacie im ziemię Gilead w posiadanie. Lecz jeśli uzbrojeni nie przejdą z wami, wtedy otrzymają dziedzictwo pośród was w ziemi Kanaan.
Synowie Gada i synowie Rubena odpowiedzieli:
— Uczynimy to, co Pan powiedział do twoich sług. Pójdziemy uzbrojeni przed Panem do ziemi Kanaan, a posiadłość naszego dziedzictwa zostanie po tej stronie Jordanu.
Mojżesz dał wtedy synom Gada, synom Rubena i połowie pokolenia Manassesa, syna Józefa, królestwo Sichona, króla Amorytów, i królestwo Oga, króla Baszanu, ziemię z jej miastami i granicami, a także miasta tej ziemi dokoła. I synowie Gada odbudowali Dibon, Atarot i Aroer, Atrot, Szofan, Jazer i Jogboha, Bet-Nimra, Bet-Haran, miasta warowne i zagrody dla stad. Synowie Rubena zaś odbudowali Cheszbon, Eleale i Kiriataim, Nebo, Baal-Meon, ich nazwy zmieniono, także Sybma, a miasta, które zbudowali, nazwali od swoich imion. Synowie Makira, syna Manassesa, poszli do Gileadu, zdobyli go i wypędzili Amorytów, którzy tam mieszkali. I Mojżesz dał Gilead Makirowi, synowi Manassesa, a ten w nim zamieszkał. Potem Jair, syn Manassesa, poszedł i zdobył ich wsie, które nazwał Chawot-Jair. Także i Nobe poszedł i zdobył Kenat z jego wioskami, które nazwał Nobe, od swojego imienia.