Przed upadkiem serce człowieka jest wyniosłe, a chwałę poprzedza pokora.
Kto odpowiada, zanim wysłucha, ujawnia głupotę i ściąga na siebie hańbę.
Duch człowieka zniesie jego chorobę, ale któż zniesie strapionego ducha?
Serce rozumnego zdobywa wiedzę, a ucho mądrych szuka wiedzy.
Dar człowieka toruje mu drogę i prowadzi go przed wielkich.
Ten, który jest pierwszy w swojej sprawie, zdaje się sprawiedliwy, ale przychodzi jego bliźni i sprawdza go.
Los kładzie kres sporom i rozstrzyga między możnymi.
Brat obrażony trudniejszy do zdobycia niż warowne miasto, a spory są jak rygle w zamku.
Owocem swoich ust nasyci człowiek swoje wnętrze, nasyci się plonem swych warg.
Śmierć i życie są w mocy języka, a kto go miłuje, spożyje jego owoc.
Kto znalazł żonę, znalazł coś dobrego i dostąpił łaski od Pana.
Ubogi prosi pokornie, ale bogaty odpowiada surowo.
Człowiek, który ma przyjaciół, musi obchodzić się z nimi po przyjacielsku, a jest przyjaciel, który przylgnie bardziej niż brat.
Lepszy jest ubogi, który postępuje uczciwie, niż człowiek o przewrotnych wargach, który jest głupcem.
Nie jest też dobrze, by dusza nie miała wiedzy, a kto jest prędkich nóg, grzeszy.
Głupota człowieka wypacza jego drogę, a jego serce zapala się gniewem przeciwko Panu.
Bogactwo przyciąga wielu przyjaciół, ale ubogi zostaje odłączony od przyjaciela.
Fałszywy świadek nie uniknie kary, a kto mówi kłamstwa, nie ujdzie.
Wielu uprasza o przychylność dostojnika i każdy jest przyjacielem człowieka hojnego.
Wszyscy bracia ubogiego nienawidzą go, tym bardziej oddalają się od niego jego przyjaciele, ściga ich słowami, ale ich nie ma.
Kto zdobywa rozum, miłuje swoją duszę, a kto strzeże roztropności, znajdzie dobro.
Fałszywy świadek nie uniknie kary, a kto mówi kłamstwa, zginie.
Głupiemu nie przystoi życie w rozkoszach, tym mniej słudze panować nad książętami.
Roztropność człowieka powściąga jego gniew, a jego chwałą jest darować wykroczenie.
Gniew króla jest jak ryk lwa, a jego przychylność jak rosa na trawie.
Głupi syn jest utrapieniem dla swego ojca, a kłótliwa żona jest jak nieustanne kapanie z dachu.
Dom i bogactwo są dziedzictwem po ojcach, ale roztropna żona jest od Pana.
Lenistwo pogrąża w twardym śnie, a leniwa dusza będzie cierpieć głód.
Kto przestrzega przykazania, zachowuje swoją duszę, ale kto gardzi swymi drogami, zginie.
Kto lituje się nad ubogim, pożycza Panu, a on mu odpłaci za jego dobrodziejstwo.
Karz swego syna, dopóki jest nadzieja, i niech twoja dusza mu nie pobłaża z powodu jego płaczu.
Człowiek wielkiego gniewu poniesie karę, a jeśli go uwolnisz, znowu będziesz musiał to zrobić.
Posłuchaj rady i przyjmij pouczenie, abyś był mądry u kresu swych dni.
Wiele jest zamysłów w sercu człowieka, ale rada Pana się ostoi.
Pragnienie człowieka to jego dobroczynność i lepszy jest ubogi niż kłamca.
Bojaźń Pana prowadzi do życia, a kto ją ma, spocznie syty i nie nawiedzi go zło.
Leniwy kryje swą rękę pod pachę i do ust jej nie podnosi.
Uderz szydercę, a prosty będzie roztropniejszy, strofuj rozumnego, a pojmie wiedzę.
Kto trwoni dobra ojca i wypędza matkę, ten jest synem, który przynosi wstyd i hańbę.
Synu mój, przestań słuchać pouczeń, które cię odwodzą od słów rozumnych.
Nikczemny świadek naśmiewa się z sądu, a usta niegodziwych pożerają nieprawość.
Sądy są przygotowane dla szyderców, a razy na grzbiet głupców.
Wino jest szydercą, mocny trunek – wrzaskliwy, a każdy, kto zostaje zwiedziony przez nie, jest niemądry.
Strach, który budzi król, jest jak ryk lwa, kto go rozgniewa, grzeszy przeciwko swojej duszy.
Zaprzestać sporu jest zaszczytem dla człowieka, ale każdy głupiec się w niego wdaje.
Leniwy nie orze z powodu zimna, dlatego będzie żebrać we żniwa, ale nic nie otrzyma.
Rada w sercu człowieka jest jak głęboka woda, lecz człowiek roztropny zaczerpnie jej.
Większość ludzi przechwala się swoją dobrocią, ale wiernego człowieka któż znajdzie?
Sprawiedliwy postępuje uczciwie, błogosławione są po nim jego dzieci.
Król siedzący na swoim sędziowskim tronie rozprasza swoimi oczami wszelkie zło.
Któż może powiedzieć:
— Oczyściłem swoje serce, jestem czysty od swego grzechu?
Dwojakie odważniki i dwojaka miara – obydwa budzą odrazę w Panu.
Nawet dziecko poznaje się po uczynkach, czy jego czyn jest czysty i prawy.